Dag 3 - pleuriswarm en overactief

Ik schaam mij diep, ik heb de hele avond in de hoek gestaan. Voor straf omdat ik geen verhaaltje heb geschreven. Nee eigenlijk niet, ik was gewoon moe dus ik ben gewoon gaan slapen. 'Maar Siep, hoe kom je dan zo moe?!' Dat ga ik je nu vertellen. 

De dag begon echt top met het openen van de rolluiken, dit uitzicht went nooit, dat maak je mij niet wijs. Ik had echt energie dus het leek mij een strak plan om het ontbijtbuffet ff te plunderen en dan op pad te gaan naar de watervallen. Dus na een bakje cereal, een beetje fruit en een stukje cheesecake (ja sorry diëtist) de benodigde meuk bij elkaar gevist en mn toerisme-vibe aangezet. In de auto maar weer, uurtje rijden, no problemo. 

Ook weer zo'n mooie route dwars door de bergen, helemaal gaaf, allemaal mooie dingen gezien zoals marmerbewerkers en natuurlijk wijngaarden. En toen het watervallenpark. Auto geparkeerd en toen nog 15 minuten van de bult af naar het beginpunt lopen, her en der van die Nederlanders inhalend die toch wel moeite hadden met het downhill-lopen. Had ik zelf ook wel hoor, maar ik ging er wel voor. 

Ik besloot de rode route te doen, medium. Ik weet niet wie dat heeft bedacht, maar in mijn boekje was ie echt wel wat pittiger dan medium. Kan ook te maken hebben met het feit dat het 35 graden was. Al met al ben ik waarschijnlijk 12 kilo afgevallen op deze trail, maar ik heb er echt hele gave foto's voor teruggekregen! Echt bizar hoe de natuur soms dingen maakt. Ik vond het alle moeite dubbel en dwars waard, was er zelfs even stil van. 

Op de terugweg begon mij ook duidelijk te worden waar het spreekwoord 'what goes up, must come down' vandaan komt, maar dan andersom. Want dat hele stuk dat ik zo enthousiast naar beneden ben gekacheld, liep nu natuurlijk weer terug omhoog. Met een hartslag van minstens 200 en rood van zowel de zon als de inspanning, kwam ik terug bij de auto. 

Hoog tijd om even het meer in te duiken dus. Ik heb een parkeerplaats opgezocht aan het meer, heb de bikini (ja echt, ik vind het ook heftig) aangetrokken en ben zo het meer in gelopen. Wat lekker! Echt de verkoeling die ik nodig had. Al is het water op sommige plekken bijna warm te noemen, ik was warmer dus prima. Inmiddels was het ook ruim lunchtijd geweest dus toen ik weer was opgedroogd ben ik maar even een pizza gaan halen als lunch. Je bent in Italië of je bent het niet, toch? Pizza was dus echt top, daarna nog even afkoelen en opdrogen en toen vond ik het wel mooi geweest. Terug naar het hotel. Na wat contact met het thuisfront (Willem zijn voermoment live meegemaakt) vond ik het wel siëstatijd. Dat duurde tot ongeveer 7 uur. 

Tijd om wat te gaan eten dus. Ik had mijn zinnen gezet op een terras met plek aan het water, en die heb ik gevonden. Fancy tent ook wel, maar zo lekker gegeten! Ik had coquilles met viskuit (weet niet meer welke vis maar het was wel lekker) en een saus van jonge erwtjes, gevolgd door een pasta met zwarte knoflook, chilivlokken en zee-egel. Een mooi glas Bardolino erbij natuurlijk, en mijn avond kon niet meer stuk! 

Na het eten, waar ik op mn dooie gemakkie 2 uur over heb gedaan, was ik even nieuwsgierig naar de andere kant van de boulevard dus een stukje wandelen maar weer. Echt waar, overal waar je kijkt is het mooi. Het is gewoon niet normaal. Als Coevordiaan word ik er bijna beroerd van, ben ik toch helemaal niet gewend joh. 

Nog ff ruzie gemaakt met een sigaretten-automaat (de buit was dus geen sigaretten, wel behulpzaamheid van een paar ongeduldige Italianen), toen het alweer tegen 11en liep en ik meer zin had om op mn balkon een boekje te lezen dan in het centrum rond te hangen. 

Zo gezegd, zo gedaan. Ff koud afgespoeld onder de douche en goed ingesmeerd tegen de roodheid, pyjama aan, muziek aan en mooi zitt'n. Tot uiteindelijk het gapen weer begon. Van zoveel zon, warmte en actieve bezigheden word je gewoon moe dus. Uitgeteld lag ik in bed, muziekje op zachtjes, airco aan, ogen dicht... En toen bedacht ik dus dat ik nog geen verhaaltje had geschreven. De milde paniek maakte echter al gauw plaats voor 'dan wachten ze maar ff tot morgen', ja sorry, ik was echt moe. 

Dus nu net wakker, de muziek staat nog steeds aan (wat een strijder, die JBL box), spierpijn is zeker aanwezig, en behalve zometeen ontbijten en sigaretten proberen te vinden heb ik voor vandaag helemaal geen plannen. Nou denk ik dat dat wel gaat veranderen in de loop van de dag, dus vanavond zal ik wel even laten weten wat het is geworden. Dit keer echt hoor. 

Dikke knuffel en tot snel, 

Siep