Dag 10 - weer naar huis

Okee, gisteravond na mijn update ben ik als een blok in slaap gevallen. Ik was natuurlijk vanaf 's ochtends al heel moe, maar ik had ook een milde overdosis caffeïne gehad dus het slapen viel me alles mee. 

Om 7 uur ging de wekker, om 8 uur wilde ik wegrijden. Maar ik lag zooooo lekker in dat grote bed... Dat het uiteindelijk half 9 is geworden. 

Een dagje over de Autobahn, was vandaag ff wat anders. Af en toe kwam het ineens met bakken uit de lucht, en dan is het niet zo chill dat je 150 rijdt. Er was ook veel werk aan de wegen, en ik heb ook nog een aantal files meegemaakt. Gelukkig waren het kleintjes en kon ik ze prima handelen. 

Één van de files leidde tot een omleiding, zorgvuldig geconstrueerd door Google Maps, dwars door het centrum van Oberhausen. Wat een lelijke stad is dat trouwens, zeg. Of in ieder geval het stuk waar ik langs kwam.  Ze hebben daar dus ook een tram. En met al mijn rij-ervaring van de afgelopen week, voelde ik me toch ineens wat onzekerder, want hoe zat dat ook alweer? Als Drent weet ik dat toch helemaal niet joh. Uiteindelijk ben ik niet tegen de tram opgeknald en de tram ook niet tegen mij, dus ik noem het een overwinning. 

Ter hoogte van Enschede begon het ineens VET hard te onweren. Echt recht boven mij. Ik ben een ontzettende schijtluis als het op onweer aankomt, dus dat vond ik even niet zo leuk. Gelukkig komen meestal aan alle buien een eind, en in dit geval dus ook. De zon brak weer door en ik had nog maar een half uurtje te gaan. 

Eenmaal bijna thuis, bekroop mij toch een beetje een baal-gevoel. Ik ben al twee dagen on the road, maar als ik thuis ben is de vakantie echt afgelopen. Maar ik heb ook geen twee dagen gereden om niet thuis te komen, dus ja, gewoon gaan dus. 

Het thuiskomen zelf was best wel heel fijn. Ik heb direct Willem in mijn armen gesloten, die was ook zielsgelukkig, heeft de rest van de avond keihard zitten spinnen, kletsen en kopjes geven. Dat doet ie nu nog steeds, schatje. 

Ozzy werd zelfs even wakker om gedag te zeggen, en call me crazy, ik vond dat hij er extra vrolijk uitzag. 

Het eerste uur heb ik als een kip zonder kop rondgelopen, spullen opruimen, dingen schoonmaken, van hot naar her. Tot iemand mij er even aan herinnerde dat ik ook gewoon ff kon gaan zitten. Ik heb de deken van mijn bed gehaald en ben op de bank gaan liggen, en de rest is geschiedenis. 

Dus, na alle ups en downs (voornamelijk ups) is aan mijn solo-vakantie een eind gekomen. Ik wil iedereen die me heeft gevolgd, via deze blog of anderszins, heel erg bedanken voor jullie tijd en alle lieve en leuke reacties. Voor mezelf ook heel leuk om af en toe nog eens terug te lezen. 

Ik heb onwijs gave dingen gedaan en heb ook het gevoel dat ik er best veel van geleerd heb. Allemaal bagage die ik meeneem op mijn volgende reis (whenever that will be...), ik hoop dat jullie dan mijn blog weer zo trouw volgen want door alle reacties heb ik me geen moment alleen gevoeld. En de aanraders van vrienden zijn allemaal erg goed bevallen, ook daarvoor heel erg bedankt! 

Lieve mensen, het was mij een waar genoegen, maar dat was volgens mij wel duidelijk. 

Hasta la vista, 

Eindelijk-thuis-Siep.