Dag 5 - 'natuur'schoon en adrenaline

Goeeeeienavond! 

Nou, dat was me het dagje wel weer. En ik was nog wel zo vastbesloten om het rustig aan te doen. Niet gelukt. 

Vannacht voor het eerst niet zo goed geslapen. Veel wakker, warm, woelen, je kent het wel. Soms heb je van die nachten. Ik had me ernstig voorgenomen om na het ontbijt niks meer te gaan doen. 

Dat heb ik volgehouden tot een uur of half 3, toen vond ik het toch wel tijd om eens even buiten te gaan kijken. Ik ben in de auto gestapt en heb een rondje gereden om het Gardameer. Waar de oostkant, waar ik aan verblijf, vol zit met pittoreske dorpjes en strandjes, is de westkant één lange sliert van uit marmer gehouwen tunnels, soms met uitzicht maar soms ook gewoon, rond. Aan het eind van deze tunnels komt het zonlicht zacht binnenvallen en lijkt het net even of je tussen twee werelden in bent geweest. Af en toe komt er dus een eind aan zo'n tunnel en dan meanderen de weggetjes als riviertjes door de bergen. Om de gekste hoekjes vind je kolossale gebouwen uit lang vervlogen tijden, marmeren trappenconstructies met gebeeldhouwde balustrades, en allemaal met uitzicht op het meer. Iets verder daarboven laat de natuur zien hoe ruig zij kan zijn, in de vorm van steile berghellingen met dichte bebossing. Ik heb nog nooit zoveel verschillende werelden bij elkaar zien komen. Bijna poëtisch word ik ervan. 

Tijd voor een vibe change. Ik heb namelijk besloten om aan het eind van deze rit naar een pretpark te gaan. Ik had een avondticket gekocht, want dan zal het wel lekker rustig zijn... Zie hier. 

In het begin vond ik het ff schakelen, van de sereniteit en ruimte van mijn eigen auto naar 20 vreemde mensen in mijn persoonlijke ruimte. Ging ik even niet zo lekker op. Totdat ik de singles-rij had gevonden. Ze vinden dat blijkbaar erg fijn, als mensen alleen zijn, want dan kunnen ze overgebleven stoelen opvullen. Zo ging het wachten ineens een stuk sneller.

Ik heb een aantal achtbanen gepakt, waarvan één echt heftig, kwam er met nekkramp uit van het strak houden om te zorgen dat mn hoofd niet als een soort pingpongbal tussen de schouderbeugels heen en weer werd getikt. Gelukkig waren de andere achtbanen een stuk smoother, het eeuwige nadeel blijft toch dat het altijd maar zo kort duurt. Zo hoog de lucht in getakeld worden in de schemering, met uitzicht over het meer, is toch een bijzondere ervaring. Na het achtbanenavontuur heb ik nog, in het donker, de lazy river meegepakt met een Italiaanse familie die zeiknat is geworden (ik zelf trouwens ook), en toen vond ik het tijd om wat te gaan eten. Het liep al tegen tienen en sinds het ontbijt had ik niks meer gehad. Ik meende ergens poké bowls te hebben gezien, dus ik heb 3 keer het hele park afgezocht om uiteindelijk maar te settelen voor gebakken aardappels met worst. Krijg je 2 van die mega worsten dus he, absoluut niet op gekregen. De pretzel die erbij zat heb ik in de auto stukje voor stukje opgegeten. 

Ik vond het wel mooi geweest. Ik was moe en de rek was er wel uit. Maar oooh wat is zo'n park in het donker anders, en mooi! Het zal allemaal marketing-technisch zijn uitgedacht, maar het had toch iets magisch. En leuk om te zien hoe andere mensen ook lol hebben. Bijna jammer dat ik weer ging, maar inmiddels was het tien voor elf en het park ging toch om elf uur dicht. 

Ik heb zelfs in één keer de auto teruggevonden en ben terug naar het hotel gereden onder het genot van een muziekje dat vandaag is opgenomen door iemand uit het thuisfront. Dat maakt het toch altijd heel anders, als je weet wie het gemaakt heeft. ('doe normaal, het is maar een cover'...) Het liedje paste precies 4 keer in mijn terugreis. 

Nu lig ik op bed in het hotel en staat mijn hoofd 100% aan. Dat wordt even goed afkoelen voordat ik kan slapen. Dat krijg je ervan, als je adrenaline gaat aanjagen laat op de avond. 

Morgen was ik van plan om naar de thermen te gaan, maar aangezien mijn rug nog steeds aardig rood en branderig is denk ik dat ik daar nog even mee wacht. Ik speel wel met een heel ander idee, waar ik morgen even achteraan ga bellen, maar dat vertel ik pas als het zover is. Moet het toch een beetje spannend houden, of niet dan? 

Nou, ik ga proberen te kalmeren. Het ontbijt is hier om 10 uur afgelopen, dus moet ik ook nog serieus opstaan morgen. 

Tot morgen lieve meeleeskindertjes! 

Dikke adrenaline-knuffel, 

Siep.